Ia menandakan langkah Malaysia kembali ke peringkat tertinggi penyelesaian pertikaian sukan antarabangsa – tempat keputusan dibuat berdasarkan bukti bukan emosi.

CAS berpusat di Lausanne, Switzerland, sering digelar ‘Mahkamah Agung Sukan’, tempat atlet, jurulatih, dan badan sukan antarabangsa menyelesaikan pertikaian apabila semua saluran lain telah digunakan.

Namun, hanya beberapa kes Malaysia pernah sampai ke sana dan semuanya berakhir dengan kekalahan.

Keputusan FAM mencabar penolakan rayuannya oleh Persekutuan Persatuan Bola Sepak Antarabangsa (Fifa) dalam isu naturalisasi – yang menyebabkan tujuh pemain digantung setahun dan FAM didenda RM1.8 juta – harus dilihat dengan mengambil iktibar daripada sejarah.

Kes pertama Malaysia di CAS

Pada 2008, Agensi Anti-Doping Dunia (WADA) membawa kes terhadap Persatuan Menembak Kebangsaan Malaysia (NSAM) selepas tiga penembak, Joseline Cheah, Bibiana Ng dan Siti Nur Masitah Mohd Badrin– didapati positif bahan terlarang propranolol pada 2007.

NSAM sebelum itu menggantung mereka enam bulan, kemudian dinaikkan kepada setahun. Namun WADA berpendapat hukuman itu tidak mengikut Kod Anti-Doping Dunia, yang menetapkan penggantungan wajib dua tahun.

CAS bersetuju dan mengembalikan hukuman dua tahun.

Pengajaran penting: simpati atau alasan tidak mengatasi peraturan antarabangsa.

Kes Wushu: Emas yang hilang

Pada Sukan Asia 2014 di Incheon, Korea Selatan, Tai Cheau Xuen memenangi pingat emas tetapi ia ditarik balik selepas ujian doping mengesan bahan sibutramine.

Atlet berhujah kelewatan 16 jam penghantaran sampel ke makmal menjejaskan ketulenan sampel.

CAS menolak hujah itu, menyatakan tiada bukti gangguan atau prosedur yang dilanggar.

Keputusan itu menunjukkan CAS hanya berpandukan prosedur yang jelas – bukan sentimen negara, bukan tekanan awam.

Karim Ibrahim: Kes paling dikenali

Namun, tiada kes Malaysia di CAS yang begitu rumit atau sarat dengan kepentingan politik seperti kes melibatkan Karim Ibrahim, individu berpengaruh yang sudah lama memainkan peranan besar dalam pentadbiran olahraga negara.

Pada 2018, Karim membawa rayuannya ke Mahkamah Timbang Tara Sukan (CAS) selepas Persekutuan Olahraga Antarabangsa (IAAF), kini World Athletics) mengisytiharkan beliau ‘tidak layak’ untuk berkhidmat dalam majlis pentadbiran badan itu.

Panel penilaian IAAF sebelum itu menyuarakan kebimbangan mengenai penglibatan Karim dalam beberapa kontroversi lama, termasuk dakwaan melindungi kes doping dan isu pengurusan kewangan.

Masalah Karim sebenarnya telah bermula beberapa tahun sebelum itu. Pada 2012, Kesatuan Olahraga Malaysia (MAU) ketika itu menggantung beliau selama enam tahun, selepas didakwa membantu enam atlet kebangsaan mengelak daripada menjalani ujian doping di Institut Sukan Negara.

Namun, penggantungan itu dibatalkan oleh Mahkamah Tinggi Kuala Lumpur kerana memutuskan MAU tidak mempunyai bidang kuasa terhadap beliau ketika itu.

Walaupun keputusan mahkamah membatalkan hukuman tersebut, dakwaan terhadapnya tidak hilang begitu sahaja.

Pada 2016, sebuah dokumentari dari Jerman menyiarkan tuduhan Karim terlibat dalam usaha melindungi amalan doping dalam olahraga Malaysia, membuatkan IAAF menjalankan siasatan dalaman.

Menjelang 2018, panel penilaian IAAF merumuskan bahawa kehadiran Karim dalam majlis pentadbiran badan dunia itu boleh menyebabkan ‘kerosakan serius kepada reputasi olahraga dan IAAF’.

Karim kemudian merayu ke CAS dengan hujah bahawa keputusan itu tidak adil dan panel IAAF telah bertindak melampaui bidang kuasa.

Namun CAS menolak rayuannya, dengan menyatakan bahawa IAAF telah mengikuti prosedur yang betul dan bukti yang dikemukakan adalah mencukupi untuk mengekalkan keputusan tersebut.

Keputusan itu, pada ketika itu, seolah-olah telah menamatkan peluang Karim untuk memegang jawatan penting di peringkat antarabangsa.

Kembali dalam suasana kontroversi

Namun pada Jun tahun ini, dalam perkembangan yang mengejutkan banyak pihak, Karim kembali dilantik sebagai presiden Malaysia Athletics (MA).

Ini berlaku selepas MA meminda perlembagaannya, membolehkan individu yang pernah dijatuhkan hukuman atau didapati bersalah dalam isu tatakelola bertanding semula setelah tempoh lima tahun berlalu.

Pindaan ini, dikenali sebagai ‘had lima tahun’, membuka jalan untuk Karim kembali.

Walaupun pindaan itu tidak membatalkan kekalahan beliau di CAS atau mengubah status ketidaklayakan beliau mengikut standard tatakelola World Athletics, ia mengembalikan kelayakan beliau dalam konteks pentadbiran sukan di Malaysia.

Situasi ini menimbulkan rasa kurang senang di kalangan pemerhati sukan. Bagi sesetengah pihak, ia dilihat sebagai kisah kebangkitan seseorang tokoh.

Bagi sebahagian lain, ia mendedahkan jurang ketara antara standard tatakelola sukan antarabangsa dan amalan pentadbiran sukan dalam negara.

Jika di CAS, integriti ialah syarat asas. Di Malaysia, integriti seperti mempunyai tempoh luput.

Bola sepak dan CAS: Realiti perlu dihadapi

Walaupun kes Malaysia di CAS tidak banyak, pertikaian membabitkan bola sepak adalah antara yang paling kerap dibicarakan di mahkamah itu di seluruh dunia.

Selama bertahun-tahun, CAS telah membuat keputusan pelbagai kes bola sepak, daripada tuntutan pampasan 17 juta pound Britain Adrian Mutu terhadap Chelsea, pertikaian perpindahan Carlos Tevez dengan West Ham, hinggalah kepada rayuan Luis Suárez terhadap penggantungan empat bulan oleh Fifa selepas insiden menggigit pemain Itali Giorgio Chiellini pada 2014.

Dalam kebanyakan kes itu, CAS mengekalkan keputusan disiplin Fifa, menunjukkan penghormatan yang tinggi terhadap peraturan dalaman badan induk itu.

Kelab dan pemain sering merayu ke CAS untuk mendapatkan pengurangan hukuman atau kelonggaran prosedur, tetapi hanya sedikit yang berjaya membatalkan keputusan pokok.

Arah alirannya jelas: walaupun CAS menjadi saluran akhir untuk mendapatkan keadilan, ia jarang sekali mengubah keputusan kecuali terdapat bukti jelas berlaku kesilapan prosedur atau pelanggaran hak.

Bagi FAM, yang rayuannya telah ditolak oleh Fifa, peluang di Lausanne mungkin agak terhad.

Namun tindakan membawa kes ini ke CAS sendiri mempunyai makna simbolik — ia menunjukkan keberanian untuk mencabar keputusan, sesuatu yang memberi semangat kepada peminat bola sepak yang mahu melihat maruah sukan ini dipulihkan.

Tangan Pemangku Raja dan maruah negara

Menambah perhatian terhadap isu ini ialah kesediaan Tunku Ismail Ibrahim, Pemangku Raja Johor, untuk menanggung kos guaman bagi pihak FAM dan tujuh pemain yang digantung.

Langkah beliau menjadikan kes ini bukan lagi sekadar pertikaian undang-undang, tetapi soal maruah dan kesetiaan dalam bola sepak Malaysia.

Tidak pasti sama ada tindakan ini mencerminkan keyakinan terhadap ketelusan pemain-pemain terlibat atau kekecewaan terhadap struktur disiplin Fifa.

Tetapi ia menyerlahkan garisan yang semakin kabur antara pentadbiran dan penaungan — antara tanggungjawab dan pengaruh — yang masih membentuk budaya sukan di Malaysia.

Apabila kes ini menuju ke CAS, dunia bola sepak Malaysia berdepan satu saat cerminan diri.

Persoalannya bukan sekadar sama ada Malaysia boleh menang, tetapi sama ada negara ini boleh belajar daripada kekalahan lalu — daripada penembak yang digantung kerana kecuaian, atlet wushu yang kehilangan emas, dan presiden olahraga yang kembali selepas dijatuhkan.

Pengajaran dari Lausanne

Setiap kali Malaysia berdepan CAS, keputusannya berakhir dengan kekalahan — tetapi perkara itu membawa pengajaran.

Semua kes itu menunjukkan satu tema jelas: pentadbiran sukan antarabangsa menuntut ketelusan, ketegasan prosedur, dan komitmen tinggi terhadap integriti — prinsip yang sering bertembung dengan budaya tempatan yang mudah memaafkan atau memberi ruang kepada kompromi.

Jika FAM meneruskan rayuan ini, ia akan memasuki gelanggang yang tidak dipengaruhi simpati — tempat di mana bintang bola sepak terkenal sekalipun pernah gagal.

Rayuan ini akan menguji sama ada Malaysia kali ini menuntut pembelaan, atau sekadar cuba memahami kelemahan dalam sistemnya sendiri — dan sama ada pemimpinnya bersedia meletakkan prinsip akauntabiliti di tempat yang sepatutnya, tanpa tunduk kepada tekanan.

Buat masa ini, sejarah dari Lausanne memberi peringatan yang senyap tetapi jelas: rekod Malaysia di sana pendek, dan setiap kekalahan membawa pengajaran.

Walaupun mahkamah itu jauh, kesannya menyentuh secara langsung bagaimana negara ini menguruskan sukan di tanah air.