Negara hanya dapat bertahan dengan identiti politik bersama yang menyatukan rakyat walaupun berbeza pandangan, kata Larry Kramer kepada FMT.
“Sebelum anda memikirkan sama ada (sesebuah negara) akan menjadi persekutuan atau tidak, anda memerlukan satu identiti politik bersama. Jika perbezaan terlalu mendalam sehingga rakyat tidak lagi melihat diri mereka sebagai sebahagian daripada satu komuniti politik, maka ia tidak akan berfungsi tidak kira apa struktur yang digunakan,” katanya.
Kramer menyifatkan identiti politik sebagai titik persamaan — sama ada dalam keselamatan, budaya atau agama — yang menyatukan rakyat. Katanya, rasa kebersamaan ini perlu diperkukuh melalui pendidikan agar difahami dan diteruskan oleh setiap generasi.
Tanpa identiti politik yang menyatukan, struktur persekutuan berisiko runtuh akibat tekanan konflik, katanya. “Banyak masalah di dunia hari ini sebenarnya berpunca daripada kehilangan identiti politik bersama lebih daripada perkara lain.”
Tambahnya, apabila rakyat melihat diri mereka sebahagian daripada projek kebangsaan, mereka lebih rela berkompromi walaupun tidak bersetuju dengan semua keputusan.
Kramer, yang sebelum ini merupakan dekan Stanford Law School, berkata sistem persekutuan berkembang maju apabila kuasa membuat keputusan seimbang dengan baik antara peringkat nasional dan negeri.
“Ada keputusan yang terbaik dibuat di peringkat nasional kerana ia memberi kesan kepada semua orang. Ada pula yang lebih baik dibuat di peringkat tempatan kerana kesannya berbeza mengikut tempat.
“Dekat dengan rakyat sentiasa masuk akal, kerana semakin dekat rakyat dengan keputusan yang mempengaruhi mereka, semakin besar kemungkinan mereka menerimanya walaupun mereka tidak semestinya bersetuju,” katanya.
Model persekutuan antarabangsa
Kramer berkata sistem di Amerika Syarikat (AS) cuba menangani keseimbangan ini dengan menjadikan undang-undang persekutuan sebagai yang tertinggi sambil memberi negeri peranan langsung dalam politik nasional.
“Di AS, kerajaan persekutuan diberi banyak kuasa dan keputusannya akan mengatasi undang-undang negeri apabila berlaku pertentangan.
“Tetapi sistem itu juga memastikan negeri-negeri diwakili secara langsung dalam kerajaan nasional dengan wakil rakyat membawa kepentingan negeri mereka ke Kongres,” katanya.
Di AS, Kongres terbahagi kepada dua dewan: Dewan Perwakilan, di mana kerusi diagihkan berdasarkan populasi dan Senat, di mana setiap negeri mempunyai dua orang senator.
Ini untuk mengimbangi pengaruh negeri besar dan kecil, memastikan undang-undang nasional mencerminkan kedua-dua kehendak rakyat dan kepentingan negeri.
Beliau turut merujuk kepada prinsip subsidiariti Kesatuan Eropah — membuat keputusan di peringkat paling tempatan — sebagai model untuk mengimbangi perpaduan dengan kepelbagaian.
Prinsip ini, yang terkandung dalam perjanjian EU, memastikan keputusan mengenai isu seperti pendidikan, penjagaan kesihatan atau infrastruktur tempatan kekal dekat dengan rakyat yang terlibat, manakala perkara yang lebih luas seperti perdagangan, peraturan alam sekitar dan keselamatan rentas sempadan diselaraskan di peringkat benua.
Namun, beliau berkata walaupun mahkamah boleh berperanan sebagai pengadil dalam pertikaian antara pihak berkuasa negeri dan persekutuan, penguasaan kehakiman tidak semestinya baik untuk demokrasi. Malah kuasa kehakiman juga mesti kekal bertanggungjawab terhadap hala tuju masyarakat secara umum.
“Penggunaan badan kehakiman adalah salah satu cara untuk mengadili pertikaian, tetapi jika ia dilakukan dengan cara di mana keputusannya muktamad tanpa mengira apa sekalipun, ia bermaksud rakyat mempunyai kuasa membuat keputusan kecuali dalam perkara yang benar-benar penting, yang akhirnya kita serahkan kepada satu oligarki kecil,” katanya.